در دهه 1960، شرکت ها شروع به آزمایش با مواد دست ساز برای نخ بیلر ابهر کردند. پلی پروپیلن، یک پلاستیک، اولین ماده از این دست بود و مزایای زیادی نسبت به سیزال داشت. قوی‌تر بود، در برابر عناصر مقاومت می‌کرد و بسیار بهتر می‌پوشید، و برای عدل‌بندی عدل‌های بزرگ‌تر یونجه و سایر مواد مناسب بود.
فناوری ریسمان بیلر به سرعت پیشرفت کرد و امروزه بسیاری از پلاستیک های دست ساز در ریسمان بیلر استفاده می شود. اکثر این ریسمان ها از چندین رشته کوچک الیاف ساخته شده اند که به هم تابیده یا بافته شده اند، اگرچه گاهی اوقات از ریسمان تک رشته ای یا تک رشته ای نیز استفاده می شود.
امروزه بسیاری از دستگاه های بیلر که علاوه بر یونجه گیر از ریسمان بیلر استفاده می کنند در کشاورزی و صنعت استفاده می شود. چند نمونه از چیزهایی که از بیلرها برای آنها استفاده می شود مواد زائد، روزنامه ها و مواد قابل بازیافت مانند مقوا و پارچه های پارچه ای هستند. ریسمان عدل بندی در طیف گسترده ای از رنگ ها، مقاومت ها و مواد برای همه این موارد و سایر کاربردها موجود است.
تاریخچه استفاده از ریسمان بیلر از نیمه دوم قرن نوزدهم آغاز شد. با توسعه ماشین‌های درو اتوماتیک، نیاز به مکانیزمی برای اتصال توده‌های دانه و یونجه آشکار شد. در اصل، این کار با دست با سیم توسط کارگرانی که پشت سر یا سوار بر درو می‌رفتند، انجام می‌شد.
در اواخر دهه 1800، اولین دستگاه صحافی خودکار، که دسته‌های دانه را در حین برداشت بسته می‌کرد، اختراع شد. استفاده از سیم صحافی برای این دستگاه مشکلات متعددی را ایجاد کرد و به دنبال جایگزینی برای آن بود که منجر به اختراع گره زنی شد که از ریسمان استفاده می کرد که در آن زمان به آن ریسمان کلاسور می گفتند.
انواع اولیه ریسمان بیلر از الیاف طبیعی مانند مانیل، پنبه و سیزال ساخته می شد. کنف، یکی دیگر از الیاف طبیعی که به طور گسترده در ساخت طناب و سایر محصولات استفاده می شد، برای ریسمان نامناسب بود، زیرا ماشین های بسیار سفت و گرفتگی داشت. در اواخر دهه 1930 سیزال رایج‌ترین الیافی بود که در ساختن ریسمان بیلر استفاده می‌شد، اگرچه سایر الیاف طبیعی استفاده می‌شد و همچنان استفاده می‌شد.
